لا اکراه فی الدین

امروز وقتی که بعد از مدتها داشتم 20:30 ی تلویزیون دولتی ایران رو می دیدم یه چیزی که توجه م رو جلب کرد این بود که اکثرا مصاحبه هایی رو برای نمایش اعتقاد همه ی مردم به حکومت اسلامی نشون می داد که با خانم های نیمه حجاب شده بود. این موضوع علاوه بر این که نشونه ی استیصال سیاسی حکومتیه که حتی آرایش خانم ها رو در برنامه هاش ممنوع کرده ، نشون دهنده ی اینه که هنوز این اعتقاد و باور قدیمی در بین مردم وجود داره که حجاب نشون دهنده ی دین داری یا به طور کلی اعتقادات فرده. یادم به حرف دوستم افتاد که دیروز به من می گفت که اعضای جنبش سبز اکثرا پسرای فشن و دخترای بی حجابن ، پس کسی بهشون اعتمادی نداره و حاضر نیست که این جور آدما بخوان حکومت رو تعیین کنن. هر چی براش دلیل و آیه آوردم که بی حجابی یا موهای سیخ سیخ (!) نه دلیل داشتن دین و اعتقاده و نه دلیل نداشتنش ، مجاب نشد. در صورتی که این به نظر من بدیهی میومد.

فکر که کردم دیدم کار از اونجا و از اون روزی خراب شده که حجاب توی این کشور اجباری اعلام شد و قانون شد. این قانون علاوه بر این که غیر مستقیم توجه مردم رو به ظاهرشون جلب کرد باعث شد که هر کس مجبور باشه که با اعتقاد یا بدون اعتقاد از حجاب استفاده کنه و این بزرگ ترین ضربه به فلسفه ی حجاب بود. اون خدای عالم و حکیمی که روز اول آیه ی حجاب رو بر پیامبرش نازل کرد ، می تونست به جای گفتن :" و قل للمؤمنات...لیضربن بخمرهن علی جیوبهن... " و خاص کردن حجاب برای زنان مسلمون ، بگه :" و قل للنساء " تا حجاب بر هر کس در جامعه ی اسلامی واجب بشه ،اما این کار رو نکرد تا حجاب نشونه ی عقیده و باور باقی بمونه.
در کشور ما با اجباری شدن حجاب ،نه تنها حجاب با تکه پارچه های زینتی به باد تمسخر گرفته می شه ، بلکه فلسفه ش به کلی به دست فراموشی سپرده شده. نه اون کسی که حجابش رو حفظ می کنه می دونه برای چی داره این کار رو انجام می ده و نه اون کسی که حجاب نداره می دونه که چرا از حجاب فراریه. به همین دلیله که بر خلاف کشور های مسلمون دیگه ، ما نمی تونیم از روی ظاهر کسی به اعتقاداتش پی ببریم. به نظر من این مصداق بارز لباس و آمیختگی حق و باطله. این اجبار و تحمیل باعث شده که به نام حجاب ، اصل حجاب رو از بین بریم.